solitarius

sōlĭtārĭus, a, um, adj. [solus], alone, by itself, lonely, solitary (class.;

syn. singularis): natura solitarium nihil amat,

Cic. Lael. 23, 88:

quoniam solitaria non posset virtus ad ea, quae summa sunt, pervenire, conjuncta et consociata cum alterā perveniret,

id. ib. 22, 83:

quae (natura) non solitaria sit neque simplex, sed cum alio juncta atque conexa,

id. N. D. 2, 11, 29:

deus desertus ac solitarius,

Lact. 1, 7, 4; Min. Fel. 10, 3:

hae apes non sunt solitaria natura, ut aquilae, sed ut homines,

Varr. R. R. 3, 16, 4:

solitarius homo atque in agro vitam agens,

living by himself, Cic. Off. 2, 11, 39:

solitaria et velut umbratilis vita,

Quint. 1, 2, 18:

solitarium aliquod aut rarum judicatum afferre,

Cic. Inv. 1, 44, 83:

distentus solitariā cenā,

i. e. with a dinner which he has taken by himself, Plin. Pan. 49:

modo id egit,

i. e. nothing else, Nazar. 33:

imperium,

absolute, Mamert. Grat. Act. 13: hominem solitarium tres tam validos [p. 1720] evitasse juvenes, App. M. 3, p. 132, 2.—

Pleon.: solus ac solitarius,

App. M. 4, p. 146, 30.